Herbaciane rozmowy

Oto utwór, który wcześniej pojawił się na poprzednim blogu. Napisałam go tak, mniej więcej 16- 17.10.2012. Przyczyną do napisania utworu była wizyta w jednym ośrodku kultury, w którym odbywało się parzenie herbaty... Jak się później okazało, było to bardzo inspirujące spotkanie...
Kto by pomyślał, że później na przystanku, w autobusie ktoś zacznie pisać utwór nt. parzenia herbaty?

Wszystkim życzę miłego dnia!

Herbaciane Rozmowy

Jest jesień,

chłód nadchodzi.

Zasiądźmy, więc przy herbacie.

Piękne jest kimono

ozdobione motywem Siedmiu Traw i Chryzantem.

Chcemy porozmawiać, aby nie było nudno.

Lecz o czym?

Dostosować się do pory roku, która jest manieryzmem między latem a zimą?

Niech motywem przewodnim będzie Księżyc.

Niezwykły i tajemniczy

oświetla nasze twarze srebrną poświatą.

Wyłania się zza chmur, później skrywa się za chmurami.

Gospodarzu  Zacny, powiedzieć Ci muszę,

iż twoja herbata nie ma sobie równych -

można się odprężyć i zapomnieć o problemach.

Zieleń daje pewną nadzieję.

Przejdziemy kurację oczyszczającą,

która odnowi nas, zmęczonych codziennym trudem.

Będziemy jak nowo narodzeni!

Mija godzina za godziną, a my coraz mniej brudni jesteśmy.

Słyszysz, jak ważki śpiewają w swym języku?

Zatraćmy się w tych dźwiękach, w spokoju chwili.

Jesień to powolny proces przemijania - pięknego przemijania.

Ta rozmowa przy herbacie też kiedyś przeminie...

Wszystko co dobre, kończy się.

A jednak jest coś, co sprawi, że ta rozmowa wciąż będzie nieśmiertelna.

Pamięć.

Tylko ona zapisze w naszych głowach relację z tego spotkania.

To przede wszystkim ona każe nam wrócić raz jeszcze.

Siorbnę ostatni łyk na koniec i nie zapomnę.

Dozo Yoroshiku Onegaishimasu,

o zacny gospodarzu

w pięknym, miękkim kimonie.

Toyohara Chikanobu, Ceremonia parzenia herbaty.
Źródło.

Edycja postu: 3 II 2024