Widok ośnieżonej ławki sprowokował i oto mamy - wiersz

 Witam Serdecznie!

     Oto zdjęcie zrobione w czasie spaceru styczniowego, a na nim widać ławkę obsypaną śniegiem. Pomyślałam sobie, że ciekawym wyzwaniem byłoby ułożenie wiersza na bazie tej fotografii. Już raz zrobiłam coś takiego i wówczas z tego eksperymentu wyłonił się utwór, pt. tętniący zielenią zakątek.

Poniżej wspomniane zdjęcie, a pod nim - wiersz. 

Zapraszam do zapoznania się.

Wykonałam to zdjęcie w styczniu tego roku.

biały koc na ławce

z nocnego nieba płyną śnieżne gwiazdy

spływają tak obficie że tworzą firankę 

zsuwającą się powoli na jesienną ziemię

na ogołocone gałęzie drzew

na dachy domostw 

i wszystko inne

to dłonie śnieżnej pani odpięły firankę z podniebnych karniszy

pieczołowite pokrywanie świata bielą

nawet chłodne serce Zimy pulsuje od zaangażowania

gdy już ostatnie płatki śniegu spadły

i zza chmur wyłoniły się gwiazdy

Zima uczuła zmęczenie spostrzegła 

że pod murem stoi drewniana ławka

usadowiła się na niej wygodnie

przykryła nogi puszystym kocem

machnęła dłonią i zaraz w powietrzu 

kubek z napojem zawirował

pociągnęła łyk Zima chłonąc oczami swoje dzieło

cichy śnieżny krajobraz jaśniejący coraz bardziej

wraz z niknącym brokatem gwiezdnym

wraz ze zmieniającymi się odcieniami niebieskiego

oto blask księżycowy ustępuje promieniom słonecznym

które tańczą wesoło na śniegu zdobiąc biel jeszcze innymi barwami

satysfakcjonujące dopełnienie

uśmiechnęła się pod nosem śnieżna pani

dopiła ostatni łyk i udała się do domu

by się porządnie wyspać

lecz nie zabrała ze sobą puszystego koca

okrywa ławkę

To wszystko.

Co myślicie o moim utworze?

Dajcie znać w komentarzu.

Miłego dnia! ❄