Człowiek o dziwnym wyrazie twarzy

Witam Serdecznie!

Człowiek o dziwnym wyrazie twarzy

        Tristania była niewielką miejscowością, ulokowaną gdzieś między wzgórzami. Życie jej mieszkańców naznaczone było codzienną rutyną. Każdy dzień wydawał się być szarym, przygnębiającym i przytłaczającym w oczach ludzi. Cud, że w ogóle wychodzili z domu! Gdy tylko progi domostw opuszczali, przypominali przygaszone, senne istoty, którym czegoś brakowało. Wydawałoby się, że nic nie ulegnie tu zmianie i smutna kraina pozostanie taką.

            Jeden z szarych dni rozpoczął się jak zwykle, z jednym tylko wyjątkiem. Blady piekarz, który wyszedł rano do pracy, zauważył przybliżającą się dość szybko dziwną sylwetkę ze wzgórza. Wieść o tym rozeszła się szybko, więc zaintrygowani mieszkańcy powstrzymali się na moment od swoich obowiązków - tak byli zainteresowani przybyszem. Gdy tylko nieznajomy zjawił się na terenie wioski, a zrobił to szybko, bo przyjechał na rowerze, wprawił miejscowych w konsternację. Tu i ówdzie szeptano i podkreślano dziwność człowieka, który właśnie ich odwiedził.

          Nagle tajemniczy mężczyzna zatrzymał się i zsiadł z roweru. Jego zainteresowanie spowodowała szlochająca postać, skulona na ziemi, oparta o zaniedbany murek. Była to siedmioletnia dziewczynka, której rodzice od dłuższego czasu się do siebie nie odzywali. Tu i ówdzie szeptano o ich rychłym rozwodzie, a co gorsza - szeptania owe nie ominęły uszu biednej dziewczynki. Człowiek o dziwnym wyrazie twarzy spytał ją o powód jej smutku. Dziewczynka, której głowa była dalej ukryta między kolanami, opowiedziała cicho, jak smuci ją cisza między rodzicami i obojętność wokół. Przybysz powiedział do niej delikatnie, aby się nie martwiła i poradził podnieść głowę do góry. Dziewczynka pociągając noskiem, podniosła powoli główkę i spojrzała na tajemniczego gościa. Wtedy stało się coś niespodziewanego. Dziewczynka odwzajemniła wyraz twarzy przybyłego - jej zalaną łzami twarz rozjaśnił delikatny, nieśmiały uśmiech. Obserwatorzy tej sceny spojrzeli po sobie z lekkim zawstydzeniem. Widząc, jak przybysz pomaga dziewczynce wstać i ją przytula, zrozumieli, że byli uczestnikami niezwykłej lekcji. Lekcji od nieznajomego, który drobnym gestem pomógł smutnej dziewczynce.

     Tajemniczy człowiek wsiadł na rower, odwrócił się do mieszkańców i obdarzył ich swoim pogodnym uśmiechem i ruszył dalej, gdzieś daleko. Prawdopodobnie, nigdy już nie odwiedził Tristanii i, nigdy też, nie poznano jego tożsamości. Wiadomo jednak, że po jego wyjeździe sporo się zmieniło w smutnej, dotychczas, miejscowości, a przede wszystkim nazwa. Tristania stała się Karitazją, a jej mieszkańcy byli wobec siebie serdeczniejsi. Odkurzyli także swoje stare marzenia, tak jak piekarz, który uświadomił sobie, że chciał być sławnym pisarzem. Natomiast rodzice małej dziewczynki stali się sobie znacznie bliżsi i zapomnieli o dawnym kryzysie. Wszystko to dzięki jednemu „dziwnemu” wyrazowi twarzy.

KONIEC.

---

Postcriptum:

"Tristania" wzięła swoją nazwę od słowa łacińskiego tristis, znaczącego kogoś smutnego, ponurego.

Z kolei "Karitazja" pochodzi od łacińskiego słowa Caritas, znaczącego miłość, szacunek i miłosierdzie.

Post edytowano: 10 II 2024.